Ένας βατήρας μέσα σε μια ξερή, εγκαταλελειμμένη, πισίνα. Το σύμβολο μιας απόλαυσης πάνω στα ίχνη της απώλειάς της. Μια έγερση που πλέον δεν παριστά αλλά αναπαριστά την εκδραμάτιση της αφήγησής της. Ο βατήρας έτσι της Μαρίας Λιανού είναι ένα μνημείο, μια μνημική επαναφορά, μια καταβύθιση, όχι στα νερά του, αλλά στην αδιαφορία της ιδέας του.
Η αφηνιασμένη σωματικότητα, η απελευθερωτική της τροχιά, η επαναληπτικότητά της, η εξιμπισιονιστική της διάθεση, όλα δια-γράφονται πάνω στην εκκεντρικότητα αυτής της σκηνής. Το εκτινασσόμενο σώμα του κολυμβητή, είναι το ισοδύναμο της ιδέας του, η καθηλωτική του σαγήνη, ένα άλμα, εν τέλει, πέραν του σωματικού.
Η παρούσα ερήμωση δεν απολύει αυτό το ίχνος, αλλά εκπέμπει την καταγωγική του αλήθεια. Στο περιβάλλον αυτής της κενότητας, μια λέξη από neon light, η λέξη breathe, εκπέμπει τη φωτοχυσία της. Μια διαρκής υπενθύμιση αυτής της πρωταρχικής αλλά και οριακής λειτουργίας του σώματος και μάλιστα του σώματος του κολυμβητή. Ό, τι εγείρει και διασώ-ζει το σώμα είναι το άυλο της αναπνοής του. Αυτό και μόνο.
Στην πραγματικότητα έτσι τίποτε δεν χάνεται. Μια πνοή που διατρέχει μόνο τον κόσμο, διαπερνά τα σώματα, τα απολύει, τα επανευρίσκει. Τα απομεινάρια μιας παρελθούσας κατάστασης μένουν για να μας υπενθυμίζουν αυτό που έρχεται, που ήρθε, που είναι ήδη εδώ: τη μοναδική μας απώλεια.
Η αφηνιασμένη σωματικότητα, η απελευθερωτική της τροχιά, η επαναληπτικότητά της, η εξιμπισιονιστική της διάθεση, όλα δια-γράφονται πάνω στην εκκεντρικότητα αυτής της σκηνής. Το εκτινασσόμενο σώμα του κολυμβητή, είναι το ισοδύναμο της ιδέας του, η καθηλωτική του σαγήνη, ένα άλμα, εν τέλει, πέραν του σωματικού.
Η παρούσα ερήμωση δεν απολύει αυτό το ίχνος, αλλά εκπέμπει την καταγωγική του αλήθεια. Στο περιβάλλον αυτής της κενότητας, μια λέξη από neon light, η λέξη breathe, εκπέμπει τη φωτοχυσία της. Μια διαρκής υπενθύμιση αυτής της πρωταρχικής αλλά και οριακής λειτουργίας του σώματος και μάλιστα του σώματος του κολυμβητή. Ό, τι εγείρει και διασώ-ζει το σώμα είναι το άυλο της αναπνοής του. Αυτό και μόνο.
Στην πραγματικότητα έτσι τίποτε δεν χάνεται. Μια πνοή που διατρέχει μόνο τον κόσμο, διαπερνά τα σώματα, τα απολύει, τα επανευρίσκει. Τα απομεινάρια μιας παρελθούσας κατάστασης μένουν για να μας υπενθυμίζουν αυτό που έρχεται, που ήρθε, που είναι ήδη εδώ: τη μοναδική μας απώλεια.
Μαρία Λιανού, Συνθήκη: Βατήρας/ Condition: Diving Board,
The Symptom Projects / Art Athina / Μάιος2015