Όταν η γιαγιά πέθανε, η αμίλητη πόζα του παππού μετακόμισε στο γηροκομείο, αφήνοντας το σπίτι στη μοναξιά της εγκατάλειψης και στις μαυρόασπρες αποχρώσεις της φθοράς του.
Παρ’ όλα αυτά ήταν όλα στη θέση τους. Το μόνο ότι τώρα τις σεμνές κινήσεις της γιαγιάς τις διαδέχθηκαν οι υποφωτισμένες των αναμνήσεων. Αυτές που στο διάβα τους δεν καταφέρνουν να παρασύρουν τη σκόνη απ’ τα έπιπλα, παρά μόνο να δονούν ελαφρώς, σχεδόν ανεπαίσθητα, το τούλι των παλαιών αισθημάτων, αυτό που από παλιά άρχισαν να το υφαίνουν οι θάνατοι.
Στο ανήλιαγο δωμάτιο το κρεβάτι ήταν τώρα σκεπασμένο με μια γκρίζα κουβέρτα. Στην πλάτη του υπήρχε ακόμη η ξεφτισμένη πάντα με τα ελάφια και τους κυνηγούς, αυτή που εικονογραφούσε σταθερά τα παραμύθια της παιδικής ηλικίας και που με το πέρασμα των χρόνων το θήραμα προσωποποιούσε πάντα και κάτι διαφορετικό. Όχι μόνο στις δικές μου παιδικές φαντασιώσεις ή φοβίες αλλά και στα λόγια της γιαγιάς. Και μόνο λίγο πριν πεθάνει, όταν διαπίστωσε ότι τα σύμβολα είχαν απολέσει πια τη δύναμη τους, είπε ότι τελικά τα ελάφια δεν θα μπορούσαν να εκπροσωπούν τίποτε άλλο παρά μόνο τον εαυτό τους και ότι το κυνηγητό των ονείρων το έχουν αναλάβει πλέον πιο υπόδικα χέρια. Στο διπλανό τραπέζι βρίσκονταν ακόμη δυο φωτογραφίες. Στη μία η γιαγιά κάθεται στα πόδια του παππού, ενώ στην άλλη βρίσκεται μόνη της σε μια πόζα μελλοντικής τρυφερότητας. Στην ξύλινη ντουλάπα του δωματίου υπήρχε μόνο το σύννεφο της καμφοράς και κάποιες παλαιές μάλλινες κουβέρτες. Απ’ αυτές που ο κόπος της δημιουργίας τους, έφερε τη λύπη και τη φύλαξη τους. Στο σαλόνι τα έπιπλα καλύπτονταν από άσπρα σεντόνια για να προφυλάσσονται απ’ τη σκόνη. Ο χώρος όπου παλιότερα δεξιωνότανε την εξωστρέφεια του βίου τώρα αναπαύει τα φαντάσματά του. Στις γωνιές της οροφής καθώς και στα πολύφωτα ο χρόνος άφησε το δίχτυ του. Αυτό που αιχμαλωτίζει τη μυρωδιά μιας ανακυκλωμένης εσωτερικότητας, τόσο απόλυτης μάλιστα και σταθερής που χρειάζεται κάποιος πολύ θάρρος για να υφάνει διαθέσεις απόδρασης. Σ’ αυτό το δωμάτιο ξενυχτήσαμε και τη γιαγιά όταν αποφάσισε να ξανοιχθεί στο μονόδρομο ταξίδι της εκδημίας, αυτό που της κλήρωσε ο καρκίνος. Στον κήπο παρόλο που δεν φυσούσε αέρας τα δέντρα έδειχναν να κυματίζουν ελαφρώς. Ίσως απ’ τις φροντίδες που τους είχε προσφέρει η γιαγιά, όταν η λεμονιά, η ματζουράνα και τα χρυσάνθεμα αντιπροσώπευαν για πολλά χρόνια και τα πρόσωπα των ερωτικών της προσεγγίσεων. Ίσως εκείνο το αεράκι να ήταν και η πνοή των ερωτικών της μονολόγων, μια και τα δεσμά των αισθημάτων τους συνδέουν αναπόδραστα και με τον τόπο.
Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκα στο διπλό κρεβάτι και άκουγα όλο το βράδυ το σπίτι να ξεχειλίζει απ’ αναστεναγμούς. Άκουσα κάποια στιγμή και το παλιό νανούρισμα, τραγούδι της καρδιάς για το άστρο της νύχτας καθώς και εκείνες τις ιστορίες που άκουγα από μικρός να μου μιλούνε δίχως λέξεις.
Και ύστερα μεσολάβησε σκοτάδι. Κι αυτό το θρόισμα πάλι στα φύλλα του κισσού.
Και τίποτε.
Απ'τη συλλογή Βίος ιδεόληπτος, εκδόσεις Σμίλη.