Όταν η Κάθυ άνοιξε την πόρτα, το διαμέρισμα του είχε εξαντλήσει κάθε απόθεμα ζωής. Ήταν εντελώς άδειο. Ούτε κενό, ούτε εγκαταλελειμμένο. Άδειο από ζωή ήταν. Άφησε το βλέμμα της να διατρέξει αυτό το χώρο και ύστερα πλησίασε το μοναδικό του παράθυρο. Η ζωή. Εκεί πάλι ήταν. Μια κίνηση που κάποτε του διέγειρε τη μνήμη και που με τον καιρό τον αφορούσε όλο και λιγότερο. Προς το τέλος του μάλιστα κολλούσε το πρόσωπό του στο τζάμι για λίγο ουρανό. Δεν το έστρεφε καθόλου στην κίνηση του δρόμου. Ύστερα έλειψε κι ο ουρανός. Τα παράθυρα ασφάλισαν για πάντα. Σύνδρομο Asperger το ονόμασαν. Η Κάθυ το ήξερε. Έβλεπε τώρα κι αυτό που θα μπορούσε να την εξοντώσει. Να απαρνιέσαι όχι τη ζωή, αλλά το ίδιο το ίχνος της ζωής, το έσχατο αυτό όριο της νοσταλγίας.
Βλέπει η Κάθυ τώρα αυτόν τον άδειο χώρο. Δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να δει. Τα καπνισμένα ίχνη της βιβλιοθήκης και των κάδρων που λείπουν, το σκονισμένο δάπεδο, τα λερωμένα ντουλάπια της κουζίνας, το ραγισμένο τζάμι στο παραθυράκι του φωταγωγού. Και πάλι τίποτε δεν βλέπει. Τα ίχνη... Τα ίχνη δεν υπάρχουν. Τα ίχνη είναι αυτά που δεν υπάρχουν. Δεν συγκρατούνε ούτε μια ανάμνηση ζωής, ίσως κάποια ελάχιστη μόνο δυνατότητα αφήγησης. Αφήγηση όμως τίνος πράγματος; Δεν είχε αμφιβολία τώρα για το που βρισκόταν. Σ'αυτή τη Ζώνη που διασκορπίζεται και περισυλλέγεται διαρκώς, ξανά και ξανά, σε μια εκ νέου αταξινόμητη συνθήκη. Σ'ένα παιχνίδι χωρίς τέλος. Η ίδια η ζώνη της ζωής, όπου αυτή διασαλεύει τα σημεία της. Σημεία όλα που δεν υφίστανται. Αυτό το σύνδρομο πάλι. Αυτό πάλι. Αυτή η ζώνη της μοναξιάς.
Βλέπει η Κάθυ τώρα αυτόν τον άδειο χώρο. Δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να δει. Τα καπνισμένα ίχνη της βιβλιοθήκης και των κάδρων που λείπουν, το σκονισμένο δάπεδο, τα λερωμένα ντουλάπια της κουζίνας, το ραγισμένο τζάμι στο παραθυράκι του φωταγωγού. Και πάλι τίποτε δεν βλέπει. Τα ίχνη... Τα ίχνη δεν υπάρχουν. Τα ίχνη είναι αυτά που δεν υπάρχουν. Δεν συγκρατούνε ούτε μια ανάμνηση ζωής, ίσως κάποια ελάχιστη μόνο δυνατότητα αφήγησης. Αφήγηση όμως τίνος πράγματος; Δεν είχε αμφιβολία τώρα για το που βρισκόταν. Σ'αυτή τη Ζώνη που διασκορπίζεται και περισυλλέγεται διαρκώς, ξανά και ξανά, σε μια εκ νέου αταξινόμητη συνθήκη. Σ'ένα παιχνίδι χωρίς τέλος. Η ίδια η ζώνη της ζωής, όπου αυτή διασαλεύει τα σημεία της. Σημεία όλα που δεν υφίστανται. Αυτό το σύνδρομο πάλι. Αυτό πάλι. Αυτή η ζώνη της μοναξιάς.
Πρώτη δημοσίευση περιοδικό a glimpse of #1, (αφιέρωμα στην Κάθυ Άκερ)
Η φωτογραφία είναι της Martina Mullaney
Η φωτογραφία είναι της Martina Mullaney