σχόλιο πάνω στην εγκατάσταση “now logic must take care of itself” της Νάνας Σαχίνη*
Η καταγωγική εικόνα της αρχικής έμπνευσης εκτρέπεται στο λαγούμι της γλώσσας.
Συστρέφεται, ελίσσεται, μεταλλάσσεται, μετασχηματίζεται, αναλαμβάνει τον τροπισμό της γλωσσικής της καθήλωσης, τη ποιητική της μετουσίωση, τη κατασκευαστική της, εν τέλει, αλήθεια. Μια αναστοχαστική στιγμή που αποδίδει την εικόνα στον ίλιγγο της μοναδικής της προσδοκίας, στο καθεστώς της απορίας της, στο ίχνος μόνο της σκοτεινότητάς της, σ'αυτό το αίνιγμα της γλώσσας. Μιας γλώσσας όμως που δεν εκθέτει αλλά εκτίθεται.
Η εικόνα έτσι μένει ανεντόπιστη, αφανισμένη, έρμαιο της γλωσσικής της περιδίνησης. Αυτή είναι άλλωστε και η εργασία της γλώσσας. Ο γλωσσικός αφανισμός της εικόνας, και για αυτό η προσδοκία της εικόνας, η αναμονή της, η έλευσή της, σε μια ετέρα όμως μορφή, στην άλλη μορφή της, στο λεβινασιανό αλλιώς είναιτης.
Αυτή η μορφική συν-κίνηση των πραγμάτων, που δεν είναι τόσο μια κίνηση αποκάλυψης, αλλά κάλυψης. Μια δομική διαστροφή, που επιδεινώνει το ανώνυμο των ονομάτων τους, αυτόν τον ιερογλυφικό ερμητισμό των σημαινόντων, και εγείρει τώρα μιαν άλλη φωνή που μόλις κι εισακούεται πια.
*Στα πλαίσια του remap4
*Στα πλαίσια του remap4