Όταν το σπίτι βαραίνει προς την νύχτα, βαραίνει και η ύπαρξη ολόκληρη στη νοσταλγία.
Η θερινή κατοικία στην προκυμαία, το μικρό πουλάκι που δοκιμάζει τα φτερά του, η σκοτεινότητα ενός απογεύματος, τα λόγια μιας παλιάς φωτογραφίας, το δωμάτιο που βλεπε στη θάλασσα, το εξοχικό σύννεφο που μας έδειχνε το δρόμο, τα κύματα μιας περασμένης ώρας, η προκυμαία τα μεσάνυχτα.
Η πίσω αυλή είχε σχεδόν πάντα σκιά. Εκεί που έβλεπε το παράθυρο του παιδικού δωματίου και οι μέρες που ψήλωναν για να βρουν τον ίσκιο τους. Τον ίσκιο τον δικό τους. Γιατί ο κήπος ήταν όλος η σκιά του σπιτιού.
Και ύστερα ο έρωτας. Με ίχνος κόκκινο και με λαμπιόνια στη σειρά. Τα κύματα, σου είπα, το ομιχλώδες των κυμάτων, εκεί που κατηφορίζει το έδαφος, ίσια στον ορίζοντα του δωματίου, με όλα του τα σχήματα λειψά. Σχήματα που στην παραμικρή αλλαγή της υγρασίας μετασχηματίζονταν. Πρώτο, δεύτερο και τρίτο κύμα στην αμμουδιά του σώματος. Πρώτο, δεύτερο και τρίτο κύμα μέχρι το σώμα να βαθύνει. Το ξυπνητήρι του πόθου, το αίμα που ίσιωνε τις φλέβες, οι δύσκολες ανάσες της καρδιάς, οι στύσεις των επετείων, του σώματος το υγρό. Ίδιο μ’ αυτό του πρώτου μύθου.
Ο ήχος του χρόνου βάρυνε. Τα τοπία του έρωτα έγιναν τοπία της ζωγραφικής. Τα λόγια του, τα λόγια της γραφής. Και το βλέμμα να βυθίζεται. Πότε κανείς δεν θα θυμάται πια τίποτε;
Στο τραπέζι του μικρού δωματίου τα γράμματα ένα, ένα, χάνονται προς τη σκιά.
Χάνονται όλα. Αλλά που καρδιά;
Φωτογραφία: Ren Hang