Το φως με τη σκιά του ελαχιστοποιεί αβασάνιστα τις διαδρομές του χρόνου.
Το δέντρο που το χτύπησε κεραυνός. Στο υγρό τοπίο οι φλόγες της σφαγής. Και στην απέναντι όχθη, η παιδική αφέλεια, το βλέμμα που ονειρεύεται. Το σκεπτικό βλέμμα της περιπέτειας πέρα και πάνω απ’ τα σχήματα της θλίψης. Γιατί αν η φαντασία είναι παιγνίδι, η σιωπή της είναι απειλή.
Οι ήχοι των πουλιών έδιναν το ρυθμό, συνήθως αυτά ήταν που έλεγαν καλημέρα και το λευκό χεράκι έστηνε το σκηνικό για να τιθασεύσει τους ανέμους. Τα υλικά του σκηνικού ήταν και τα αντικείμενα της καθημερινής λατρείας. Ένα ποτήρι γάλα, λίγο βούτυρο με μέλι, το γιασεμί της αυλής, η σχολική παρέα, το ξένο σώμα των αριθμών και το οικείο του δωματίου. Όταν επέστρεφε.
Άνοιξε το τετράδιο κι έγραψε με μπλε στυλό: Το σκηνικό το λένε Αντιγόνη.
Το φθινόπωρο ο κήπος ήταν υγρός και σκιασμένος, όπως οι ερωτικές συναντήσεις. Ατμόσφαιρα που τόνιζε περισσότερο τις μυρωδιές και τους ήχους, μερικές φορές και τη μοναξιά τους.
Τράβηξε ήσυχα την κουρτίνα. Ο κήπος κλαίει, είπε. Τώρα άκουγε πράγματι το κλάμα του. Με τον καιρό ξέχασε και τα ονόματα των συμμαθητών του, όπως και τις γραφές της πρώτης μνήμης. Έλειψαν και τα πράγματα που θα τα υπενθύμιζαν. Και το χειρότερο, τα φθινόπωρα έσβησαν με τις σταγόνες τους και τα ίχνη του χρόνου. Ίσως αύριο και τα γράμματα πάνω σ’ αυτό το χαρτί.
Απ'το βιβλίο Βίος ιδεόληπτος, Εκδόσεις Σμίλη
Η φωτογραφία είναι του Ren Hang