Σαφέστατα μιαν άλλη εποχή
πιο μακρινή απ’ αυτή την αυγουστιάτικη νύχτα
τα ποιήματα θα γράφονται σε πιο απλό επίπεδο
Στο μεταξύ προσέξτε αυτούς τους ατημέλητους ρυθμούς
διασκορπίστε τους
και διασχίστε ήσυχα τη βία της αναμονής τους
✿
Έστρεψα το νοτιά
να υγράνει τη φωνή σου
έστρεψα το νοτιά…
✿
Το πένθιμο σώμα χάθηκε.
Η γλώσσα επινόησε τη νοσταλγία
✿
Αυτή η γλώσσα στη γωνιά του παραθύρου
αυτή η νύχτα (υπάρχει ο χρόνος)
τις ιδέες μόνο
όχι τα δάκρυα
✿
Για να περάσει κανείς συστρέφεται
δεξιόχειρα εγχειρίδια, υποθέσεις
καμμιά συγκίνηση πάνω στον τόπο της άμμου
{περίγραμμα}
Το λάθος του ενθουσιασμού έπεσε όμορφα
έπεσε
εναπόκεινται σε μας να το υψώσουμε
✿
που στάλαξε
μια ανεπίτρεπτη νεροποντή
πάνω στο κώνο του ματιού
όλη στάλαξε
✿
Η απομακρυσμένη γλώσσα φεύγει πιο κοντά σου
στους δρόμους σου τα πεύκα σκόρπισαν τις βελόνες τους
μαζεύονται στα ρείθρα και στις ρόδες των αυτοκινήτων
νυχτώνει
{υπάρχει η νύχτα}
υπάρχουνε επίσης και οι λάθος κατευθύνσεις
αυτό το ανήσυχο ποτάμι της μελαγχολίας
✿
Υπήρχανε προτεραιότητες
και προέκυπτε
μια πορώδης στιγμή
μεγάλη
στα δάκρυα όλη
✿
Και χάνεται το ποίημα θλιμμένο
μέσα στο δώμα των ομοιοτήτων
Αλλάζει
αλλάζεις μαζί του
φθάνεις στο τέλος σου πρώτος
✿
Μια υπαρκτή ιδέα δειλινού
Το άτακτο μέγεθος της παρένθεσης παρέμενε
Όπως και τα σχήματα των λέξεων που εφορμούσαν
Ανήσυχα στο επινοητικό κενό της
ανήσυχα παρέμεναν
ανήσυχα
Και εφορμούν
Όπως ο άνεμος
Λέξεις
που συσσωρεύονται
Θλιμμένες
αόρατες
ειπωμένες όλες
✿
Είναι η άλλη στιγμή που διευρύνει το χρόνο
ο υπόκωφος ήχος μιας ακίνητης πράξης
Στη γλώσσα των νεκρών
κανείς δεν εισέρχεται
αυτή η στιγμή καμμία
✿
Και ύστερα θέλει φως η μοναξιά
Ένα λευκό απαλό φως
να διαχέεται
να θερμαίνει
να σ’ αφήνει πάλι
✿
Καλούμε τις λέξεις
Λείψανα του λόγου
να καταλάβουν το σκοτάδι
το ένα δίπλα στο άλλο
ακίνητα στέκουν
ακίνητα
Στέκεσαι στο χείλος της βραδύτητας
ανοίγεσαι στη νύχτα τρυφερά
ενταφιάζεσαι όλος
✿
Μίλα μου
αλλά μίλησε απλά
όπως το ποίημα
δεν μπορεί να μιλήσει
Το όνομά σου άλλαζε στη νύχτα
το δικό σου όνομα
κάποτε διέσχισε τον ήχο των νεκρών
Μιλά μου
μίλησε τώρα
άφησε τη λέξη σου αργά
Να μεταφέρεται
πάλιν με το σύννεφο
αλλά που πέραν;
✿
Έρχονται οι λέξεις
ρίχνουν τη σκιά τους απαλά
Είναι ένα ποίημα στο χαρτί που γεννιέται
γυρεύει λόγια
ζητεί τα λόγια σου για να υπάρξει
υπάρχει
Γνωρίζεις τη κίνηση
γράφεις επάνω της μια σιωπή
ύστερα
✿
Δεν ανασαίνει
ό,τι βλασταίνει εδώ δεν ανασαίνει
αυτό το πέρασμα δεν είναι αληθινό
Υπάρχει ωστόσο μία διάρκεια στιγμής που διαφεύγει
Καμμιά διάρκεια
Ένα υπόλειμμα φωτός δεν υπάρχει;
✿
Μια σκέψη διευρύνει το χρόνο
ένα ατόφιο σημείο
όπου το βλέμμα προσηλώνεται υγρό
Μια λέξη αναδύεται
δυο τρεις…
ένας αργός βηματισμός
Ο κόσμος μηχανεύεται, αναριγεί
συνεχώς αναβάλει
✿
Μια λέξη διαρρέει
κάνει το χρόνο βαθύτερο
Είναι ένα όνομα εντός μου που αγωνίζεται
ένα παράθυρο στο κόσμο κλειστό
Μια όραση
Μια ομοιότητα όρασης
Αργότερα μια φωτεινή ταυτολογία
Συμβαίνει κι αυτό
✿
Ήρθε μια γλώσσα
στεκόταν απέναντι
σε όλες τις λέξεις της η μοναξιά
✿
Υγρό πρωινό
αναδύεις τις μνήμες
κάνεις τα μεγέθη
να φαίνονται ασύλληπτα
όλες τις κηλίδες
να αιωρούνται
Το σώμα κομματιάζεται
εναλλάσσεται
θυμίζει το θάνατο
Το φως έδυε
και άρχιζε μια μουσική
{ελαφριά βιόλα}
Το σκίρτημα δεν είχε λόγο και έπεφτε
έπεφτε ελαφρύ
Όμως που καρδιά;
✿
Στη λέξη αφήνω τα δάκρυα
τα ύδατα όλα στον τρόπο της
✿
Συμβαίνει να προβάλλεται
μια κλίμακα των ιδεών
τυχαία
Και αυτή είναι μία κλίμακα θλιμμένη
Η έλλειψη μιας ιδιωτικής απάντησης μένει εδώ
μένει
δεν καταλήγει πάντοτε στο μέλλον
✿
Ανοίγει και κλείνει
όπου ο λόγος
Γύρω σου μια σιωπή αντέγραψες μεγάλη
Μια μαρτυρία
Ένα σημάδι ειπωμένο
Το μεταγράφεις
το μετά-γράφεις
όλο
✿
Όπου και αν κοιτάξω
η λέξη προστίθεται
αυξάνει τη νύχτα
Μία αδράνεια πληθαίνει
αναβάλλει τη θύελλα
σκορπά τις νιφάδες της
εδώ κι εκεί
✿
Απόρριψη
πεταμένες λέξεις
✿
Μετά τη βροχή απλώνω τις λέξεις
το μέγεθος τους μου επιτρέπει μια προσπάθεια
{σε προβολή}
Το ίχνος της παλίρροιας αλλάζει
αλλάζει μόνο του
βοήθησε το
✿
Φέρε το σύννεφο
στο διπλανό αμμόλοφο
του σεντονιού
σκοτείνιασε το
Είναι η αυτάρκεια που καθηλώνει το τοπίο
Ένα παράδειγμα στραμμένο
Σκοτείνιαζε
σκοτείνιαζε
υπάκουε μόνο
✿
Θα εισχωρήσω
{εγώ}
σ’ αυτό το σκοτεινό κλειστό
Θ’ αφήσω το σώμα μου
μόνο
✿
Να δώσουμε
σ’ αυτόν τον πόνο
μια διάρκεια
Τα παραπάνω ποιήματα είναι από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Notesdepassage. Στην τελευταία τους διόρθωση ακουγόταν αυτόξανά και ξανά.
