Ο τόπος οργανώνει την αλήθειά του στην κλίμακα των μοναδικών του αφηγήσεων. Αφηγήσεις που χαράσσουν την υλικότητα του, εντυπώνοντας στο σώμα του, τις μνημικές του εγέρσεις. Ο κάθε τόπος, είναι ένα αφηγηματικό τοπίο, ένα σώμα που διασχίζεται από τις γλωσσικές του ρηγματώσεις, βαθιές ρωγμές αυτές, που αναδύουν και το αδιάθετο ίχνος του. Το γλωσσικό συμβάν αναδεικνύεται έτσι ως μια αποκαλυπτική χωρικότητα, μια τροπικότητα που αφιερώνει τον τόπο στις καταγωγικές, πυρηνικές του συν-κινήσεις.
Τα «10 βοσκοτόπια», του Κωστή Σωτηρίου, είναι ένα τοπίο γλυπτών που «αναπαριστά» εικόνες και εμπειρίες του απ’ ένα τριετές ταξίδι του στην Βαλκανική ενδοχώρα. Το ταξίδι αυτό έγινε με διάφορα μέσα, μ’ ένα παλιό αυτοκίνητο, με τρένα, αλλά και οδοιπορώντας. Ο ρυθμός έτσι ήταν πάντα αργός. Διάφορες δράσεις μάλιστα του καλλιτέχνη σε σημεία που εντόπιζε ένα ενδιαφέρον, μαζί και με τα χιλιόμετρα της οδοιπορίας του, ενέτειναν αυτή την αργή ενσωμάτωση του στο τοπίο, την απτική σχεδόν πρόσληψη του τόπου. Μια, όπως θα λεγε ο M. deCerteau, «κιναισθητική ιδιοποίηση του κόσμου». Ένας ρυθμός που σωματοποιεί την εμπειρία του ταξιδιού και συγχρόνως το αποδίδει στη λήθη του.
![]()
Ο καλλιτέχνης διασχίζει τις χώρες των Βαλκανίων με μια φορητή ραπτομηχανή. Στον μυστικό της κώδικα καταγράφει τις διαδρομές του. Μια καταγραφή που εν-τοπίζει τις ψυχικές απηχήσεις αυτού του ταξιδιού στον τόπο της αδύνατης πια εγγραφής τους. Αφηγηματικές δομές, που δεν είναι απλές ταξιδιωτικές περιγραφές, αλλά φασματικές από-καλύψεις μιας τοπικότητας που πραγματώνεται στις εξ-αιρετικές της τελέσεις. Η περιγραφική αφήγηση, εκτρέπεται, από τη μυστική διαδρομή αυτής της βελόνας που διατρυπά τον «τόπο» του υφάσματος, και ενθυλακώνει στους κόμβους του τα σημεία μιας άλλης σκηνής, τα ίχνη ενός άλλου χάρτη, που δεν γεωγραφεί το ταξίδι, τον τόπο του ταξιδιού, αλλά ψυχογραφεί τον ταξιδιώτη, αυτή την μυστική και υπνούσα οδοιπορία του. Τα «10 βοσκοτόπια» του Κωστή Σωτηρίου, εγγράφονται έτσι σ’ αυτό το αποκαλυπτικό ίχνος που φέρουν οι διαδρομές, ένα ίχνος που διαγράφεται στον τόπο του ονόματός που τις διατρέχει, ακόμη καλύτερα στον τόπο του αδύνατου ονόματος, γιατί το ψυχικό ίχνος είναι ένα ίχνος που ανθίσταται, ένα ιχνο-γράφημα αδιάθετο, που δεν από-τυπώνει, και άρα δεν αναπαριστά, αλλά εν-τυπώνεται στις απορημένες του μόνο συν-κινήσεις.
Ο καλλιτέχνης διασχίζει τις χώρες των Βαλκανίων με μια φορητή ραπτομηχανή. Στον μυστικό της κώδικα καταγράφει τις διαδρομές του. Μια καταγραφή που εν-τοπίζει τις ψυχικές απηχήσεις αυτού του ταξιδιού στον τόπο της αδύνατης πια εγγραφής τους. Αφηγηματικές δομές, που δεν είναι απλές ταξιδιωτικές περιγραφές, αλλά φασματικές από-καλύψεις μιας τοπικότητας που πραγματώνεται στις εξ-αιρετικές της τελέσεις. Η περιγραφική αφήγηση, εκτρέπεται, από τη μυστική διαδρομή αυτής της βελόνας που διατρυπά τον «τόπο» του υφάσματος, και ενθυλακώνει στους κόμβους του τα σημεία μιας άλλης σκηνής, τα ίχνη ενός άλλου χάρτη, που δεν γεωγραφεί το ταξίδι, τον τόπο του ταξιδιού, αλλά ψυχογραφεί τον ταξιδιώτη, αυτή την μυστική και υπνούσα οδοιπορία του. Τα «10 βοσκοτόπια» του Κωστή Σωτηρίου, εγγράφονται έτσι σ’ αυτό το αποκαλυπτικό ίχνος που φέρουν οι διαδρομές, ένα ίχνος που διαγράφεται στον τόπο του ονόματός που τις διατρέχει, ακόμη καλύτερα στον τόπο του αδύνατου ονόματος, γιατί το ψυχικό ίχνος είναι ένα ίχνος που ανθίσταται, ένα ιχνο-γράφημα αδιάθετο, που δεν από-τυπώνει, και άρα δεν αναπαριστά, αλλά εν-τυπώνεται στις απορημένες του μόνο συν-κινήσεις.
Ο καλλιτέχνης αναγνωρίζεται εδώ ως ένα αρχαίο μηρυκαστικό ζώο, αποσυρμένο στα αιώνια βοσκοτόπια της μνήμης του. Οι απεικονίσεις του δεν εικονογραφούν αλλά εικονοκρύπτουν μόνο. Μια τελεστική, αφηγηματική πράξη που περιγράφει έναν τόπο και καταγράφει τις διαδρομές του την ώρα όμως της νύχτας. Μια περί-γραφή αυτή, που δεν περί-ορίζει τον τόπο, αλλά που τον διανοίγει στις μυστικές του διαστάσεις, στις καταγωγικές του απαρχές. Το σύνορο του λόγου το διασχίζει τώρα η συν-κίνηση μιας «αφηγηματικής ενέργειας», που εγείρει τα υποκείμενά της στην νυχτερινή τους αποπλάνηση, στην περιπλάνησή τους σ’ αυτές τις εξοχές του Έξω. Η νύχτα γίνεται έτσι αυτό το μόνο σύνορο του κόσμου, η μοναδική του εκτροπή. Μια μετά-τόπιση που καθιερώνει το όριο, ακόμη και αυτό το γεωγραφικό όριο, όχι ως ένα σημείο εγκλεισμού αλλά ως αυτό το σημείο εξόδου. Τα βοσκοτόπια του Σωτηρίου δεν είναι περίκλειστοι, αυτάρκεις, χώροι αλλά τοπολογικές εκτροπές, μεταφορές συγκινήσεων, εξοχές διάτρητες απ’ αυτή τη βελόνα της ραπτομηχανής του, που καταγράφει και καταγράφει διαρκώς, και στα όρια μόνο, των μυστικών της κωδίκων.
Οι φωτογραφίες είναι από τα 10 βοσκοτόπια
Οι φωτογραφίες είναι από τα 10 βοσκοτόπια
