Η γη του θυμού, του Χρήστου Χρυσόπουλου, έρχεται μετά το Φακό στο στόμακαι τησυνείδηση του πλάνητα. Μετά από μια σειρά δηλαδή χωρικών και πεζοπορικών εξιστορήσεων που συγκροτούν μια φαινομενολογική αντίληψη. Ένα κειμενολογικό πεδίο που διατίθεται στην αναμνημόνευση των σημείων του, στην τελετουργία του μυθοπλαστικού. Αυτή η εμπειρία του flâneur που διαγράφει την πόλη και την εμπειρία της στα εντοπισμένα αλλά κι ανεντόπιστα σημεία της συγκίνησής του. Η γραφή του flâneur είναι έτσι μια γραφή που διασταυρώνεται αλλά και που πάλι μένει ασύμπτωτη. Αυτή η μοναδικότητα της εμπειρίας και το ακοινώνητο της αλήθειάς της. Ο γεωγραφικός τόπος, και για την ακρίβεια ο μητροπολιτικός περίγυρος, που αποκαλύπτεται στις τελέσεις του. Ο flâneur που βλέπει, που ακούει, που εγκαταλείπεται σε ερεθίσματα, που μαγεύεται, που μνημονεύει στη λήθη κι αποτυγχάνει διαρκώς. Μια εμπειρία της ζωής, και του λόγου της, που διανοίγεται στη διαστροφή της, σ’ αυτή την αλλότητα του κατατεθειμένου της ίχνους.
Αφηγήσεις λοιπόν για τον Καθέναν και, εν τέλει, για τον Κανέναν, όπως θα πει ο Michel deCerteau, γι’ αυτόν τον αντιήρωα του καθημερινού, που στη διασπορά του αυτή, κάτι διασώζει αλλά και κάτι απολύει συγχρόνως. Και στα τρία αυτά βιβλία του Χρυσόπουλου, η αφήγηση εν-τοπίζει έναν κατ’ εξαίρεσιν λόγο, έναν λόγο που διακρίνεται και αποδίδεται στην καταγωγική του εκφορά, σ’ αυτή την πραγματικότητα του Καθενός, αλλά κι έναν λόγο που εκ-τοπίζεται στη σκηνή της γραφής, που ναι κι αυτή πάλι μια σκηνή διάσωσης, αλλά κι απώλειάς μαζί, αυτή η πραγματικότητα λοιπόν του Κανενός. Γιατί ο λόγος που έρχεται απ’ έξω, ο λόγος του δρόμου, και που επικάθεται πάνω σ’ αυτή τη σκηνή, δεν είναι ο ίδιος λόγος, και άρα εδώ διασκεδάζεται κάπως η σχετική ανησυχία του Koltès, αλλά είναι μια απόδοση αυτού του λόγου, μια εκ-δήλωσή του, αυτή η εσωτερικευμένη του αντήχηση. Είμαστε εγκλωβισμένοι λοιπόν μέσα στο σπήλαιο του Πλάτωνα, μέσα στο λαγούμι της γλώσσας και δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ έξω απ’ αυτό.
Η γη του θυμούείναι μια τεχνουργία του θραύσματος. Αποσπασματικές εκφορές που συντάσσουν όμως κι ένα ολοκληρωμένο συναίσθημα, μία συγκίνηση ακέραια, αλλά μαζί κι αυτόν το μετεωρισμό της. Στη γη του θυμού, η ολοποιητική προσδοκία της αφηγηματικότητας υποχωρεί μπροστά στην αλήθεια του ίχνους και στην γυμνότητα της εκφοράς του. Ένας ανθρώπινος ερειπιώνας που διασώζεται στις θραυσματικές του απεικονίσεις που ναι κι οι αποσπασματικές του αποκαλύψεις. Η κειμενοποίησή τους, συγκροτεί κι έναν αφανή, στα μάτια του αναγνώστη, μηχανισμό ενσωμάτωσης. Η γραφή που εξαιρεί αυτόν τον λόγο, τον χειραγωγεί κι όλας, ακόμη κι όταν αυτός μοιάζει αχειραγώγητος, όπως σ’ αυτό το βιβλίο, στην άρθρωση του κειμενικού του ίχνους. Η ζωή, ζώντων και τεθνεώτων, που εν-τυπώνεται στην αυτόματη διαδικασία της λογοτεχνικής μηχανής (G. Gissing), κι αποδίδεται. Ο μηχανισμός αυτός ενσωματώνει έτσι τον έναν λόγο μέσα στον άλλον, το ένα μέσα στο άλλο, ώστε το ένα να γίνει το άλλο, η γραφή του, η αδύνατη δεξίωσή του.
Απ'το βιβλίο: «Σήμερα το πρωί οι δυο μας ξαφνικά ανταλλάξαμε σώματα. Έγινε στη μέση ενός καβγά. Δεν το καταλάβαμε. Η αλλαγή έγινε σε μια στιγμή. Έτσι όπως χτυπιούνται δυο άνθρωποι θυμωμένοι. Ενώ ήμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ο ένας το χτύπημα του άλλου. Τη στιγμή ακριβώς που σήκωσα τη γροθιά προς το πρόσωπό της. Καθώς εκείνη έπεσε καταπάνω μου με τα δόντια σφιγμένα. Μερικά χιλιοστά προτού συγκρουστούν τα σώματά μας.Ήταν σαν να σκοντάψαμε κάπου και να βρεθήκαμε ξάφνου ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου. Σαν να πέσαμε στο απέναντι κορμί. Και για μια στιγμή ο θυμός μας ανταλλάχθηκε.
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: Τι έγινε τώρα;
Απ'το βιβλίο: «Σήμερα το πρωί οι δυο μας ξαφνικά ανταλλάξαμε σώματα. Έγινε στη μέση ενός καβγά. Δεν το καταλάβαμε. Η αλλαγή έγινε σε μια στιγμή. Έτσι όπως χτυπιούνται δυο άνθρωποι θυμωμένοι. Ενώ ήμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ο ένας το χτύπημα του άλλου. Τη στιγμή ακριβώς που σήκωσα τη γροθιά προς το πρόσωπό της. Καθώς εκείνη έπεσε καταπάνω μου με τα δόντια σφιγμένα. Μερικά χιλιοστά προτού συγκρουστούν τα σώματά μας.Ήταν σαν να σκοντάψαμε κάπου και να βρεθήκαμε ξάφνου ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου. Σαν να πέσαμε στο απέναντι κορμί. Και για μια στιγμή ο θυμός μας ανταλλάχθηκε.
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: Τι έγινε τώρα;
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: Τι έγινε, ρε;
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: Δεν το πιστεύω, ρε συ, αυτό, τι με πότισες, ρε μαλάκα;
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: Ρεβλαμμένη, με βλέπεις; Τι βλέπεις, ρε; Για λέγε, τι βλέπεις;
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: ...
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: Γαμήσου, σταμάτα!
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: Θα σεσκοτώσω, ρε μαλάκα, με τα χέρια σου.
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΗΣ: Θα χύσεις;
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: Σκάσε.
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: Με πνίγεις...
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: Θα σε σκίσω.
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: ...
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: Θα σε...
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: ...
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: Θα σε γαμήσω, θα σε γαμήσω.
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: ...
ΕΚΕΙΝΗ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ: Θα σε γαμήσω.
ΕΚΕΙΝΟΣ / ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ: ...
Δεν ξέρω τι να πω. Μετά τα σώματα επέστρεψαν στους ιδιοκτήτες τους. Ή μάλλον έγινε το ανάποδο. Το καθένα σώμα ήταν εκεί που έπρεπε. Ο μεγαλύτερος τρόμος ήταν για την αμφιβολία της κυριότητας του κορμιού. Για μια στιγμή μονάχα πανικοβλήθηκα. Ρώτησα τον εαυτό μου ποιος ήταν κι εκείνος μου απάντησε με τη δική μου φωνή. Το ασάλευτο σώμα ήταν εκείνη. Δεν μπορώ να καταλάβω αν υπήρξε όντως ηδονή ή βιασμός και από ποια μεριά».
Χρήστος Χρυσόπουλος. "Η γη του θυμού". Εκδόσεις Νεφέλη.
Η φωτογραφία είναι του Χρήστου Χρυσόπουλου.