Ερειπωμένες ζωές

Image may be NSFW.
Clik here to view.

         Τα ερείπια έχουν μια δική τους ζωή, μια ζωή παραδομένη σ’ έναν αναπόδραστο χρόνο. 

         Έχουν κάτι το χθόνιο, γιατί υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Είναι τόποι που ’χουν απολέσει τ’ όνομά τους, κάποιες ξεθωριασμένες επιγραφές το μαρτυρούν, τα ίχνη του μόνο, σινιάλα κι αυτά μιας απώλειας.

Τα ερείπια λανθάνουν, είναι γλώσσες μυστικές.

Παριστούν τις σιωπές τους, ό, τι δεν εκφέρεται στη γλώσσα του κόσμου, αλλ’ εγγράφεται πάνω τους ζων. Από εδώ κι η ανησυχαστική τους επίδραση, το άβολο των συναισθημάτων που μας εγείρουν. Είναι μη κοινωνίσιμα.  

Δεν εκφέρουν τίποτε, μα δεν συμβολίζουν και τίποτε, μόνο υπομένουν το είναι τους, την αιώνια αναμονή τους.

Τα ερείπια έτσι δεν αποκαθίσταται, δεν συμπληρώνονται, δεν οικοδομούνται, αποσύρονται μόνο.

Είναι τοπία του ψυχισμού, ρηγματώσεις τ’ ασυνειδήτου, κάτι από ’κει διαφεύγει.

Περιπλανιόμαστε μέσα τους, στα σωθικά τους, και δρασκελούμε, εκεί, μια μεθόριο, τη δική μας πάντα.

Είναι τόποι περάσματα, μυστικές διαφυγές, γνώριμα, κατάδικά μας μονοπάτια.

Όσο τα διασχίζεις τόσο αυτά σε διαβρώνουν, βρυκολακιάζουν ένα διαρρηγμένο σου πυρήνα, που δεν ησυχάζει.

Τα ερείπια είναι βιωμένα, δεν είναι αδιάφορα, φέρουν κι εκθέτουν μια βιωμένη συγκίνηση.

Είναι στα όρια μιας πραγματικότητας, και ταυτόχρονα στη μεθόριο μιας φαντασίας. Κάτι αποκαλύπτουν, αλλά και κάτι αποκρύπτουν μαζί: μεταιχμιακές συγκινήσεις.

Τα ερείπια είναι το geniuslociκάθε τόπου, κάτι σ’ αυτά αναδύεται, κάτι εκεί μοναδικά ευωδιάζει. Πόθοι σκιεροί.

Κι απ’ την άλλη μαρτυρούν μιαν αδύνατη εντοπιότητα. Είναι τόποι που δεν ανήκουν. Ανήκουν μόνο στον μετεωρισμό τους, στα μισοσβησμένα τους ίχνη, εδώ κι άλλου.

Τα ερείπια είναι χωροχρονικά συμβάντα, μαύρες τρύπες του ψυχισμού, που μας εκβάλουν σε μυστικιστικά πεδία, γιατί τα ίχνη τους διαβάζονται και δεν διαβάζονται, ψυχογραφήματα μιας εσωτερικής εμπειρίας, εγκαταλελειμμένα στη λήθη τους, στη μοναδική τους αλήθεια.

Ο θραυσματικός χαρακτήρας των ερειπίων είναι κι ο τρόπος της αναμνημόνευσής τους. Απροσδιόριστες εντυπώσεις που διαγράφουν τον αποκαλυψιακό τους ορίζοντα. Ψηφίδες μιας ονειροπόλησης, μιας απολεσμένης εικόνας. Τίποτε δεν συντίθεται ολόκληρο εδώ, οι εκδραματίσεις τους είναι ανίσχυρες, μόνο μελαγχολικές διαφυγές.

Τα ερείπια, αν κι αποσυρόμενα, αποκαλύπτονται ζώντα. Ενώ διαγράφονται ως ένα commaμέσα στο χωροχρόνο, εν τούτοις, είναι κι αυτά που τον διαστέλλουν. Αποκαλύπτουν μια πτυχή του που υπερέχει, μία διάστασή του υπεριστορική, κάτι ενθυλακωμένο στο εδώ-είναι που αντικατοπτρίζει το Έξω.

Τα ερείπια συσσωρεύονται, λέει ο Μπένγιαμιν, αυξάνουν γύρω μας, μας καταπνίγουν, όπως ο σωρός απ’ τις Ευτυχισμένες μέρες του Μπέκετ, ενσωματωνόμαστε μέσα τους, πλίνθοι και κέραμοι μιας δικής μας ζωής, φθαρτή ύλη, εδώ κι εκεί.

Το μόνο φάντασμα που ενοικεί στα ερείπια είναι το δικό μας. Στη Γκραντίβα του Γιένσεν δεν είναι η ώρα του μεσονυκτίου που τα δι-εγείρει, αλλά η ώρα του μεσημεριού, το φως ενός δικού μας θλιβερού αναστοχασμού, η εκηβόλος τροχιά της σιωπής του.

Τα ερείπια μας κατοπτεύουν, κατοπτεύουν τη δική μας ερήμωση, το δικό μας απολεσμένο χρόνο. Αναγνωρίζουμε σ’ αυτά μιαν ειμαρμένη, το δικό μας μοναδικό θάνατο. Η έλξη που μας ασκούν είναι η έλξη που μας ασκεί εκείνος, αφήνει τα σημάδια του πάνω μας.

Η ερειπωμένη ζωή είναι η ζωή στο θάνατό της, στη στιγμή του θανάτου της, μιαν άλλη ζωή, όχι μια ζωή μετά το θάνατό της, αλλά η ζωή του μοναδικού της θανάτου. Ο θάνατος ιχνογραφεί τη ζωή, όλες τις στιγμές της ζωής, τις αποθεώνει, όλες, μία, μία.

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε για τις ανάγκες του φωτογραφικού κατάλογου της Μαρίας Παυλάκη και για την ενότητα Ερείπια. Η φωτογραφία του κειμένου είναι δική της.