Στο AllbyMyself, η Nan Goldin δεν αυτοβιογραφείται. Εγκαταλείπεται! Ιχνογραφείται απ’ τις εικόνες της. Αλλά οι λάμψεις δεν συγκροτούν τίποτε. Οι λάμψεις είναι. Όπως και τ’ ανείπωτο της εμπειρίας, που κυριαρχεί και τίποτε δε λέει. Η συγκίνηση μόνο, μιας τόσο αποκαλυπτικής αμεσότητας, που υπερβαίνει την ατομικότητά της, τη κλειστότητα της ενικότητάς της, στον ορίζοντα της μεταφυσικής του άλλου.
Γι’ αυτό μας αγγίζει το έργο της Goldin, γιατί εκθέτει το σημαδεμένο egoμας, το εκτεθειμένο στις απευθύνσεις του, στη διασπορά του, σ’ αυτή, εντέλει, τη συν-κίνηση του μέσα στον κόσμο. Η Goldin εγκαταλείπεται σ’ αυτή τη ροή, εκθέτει τα δικά της σημάδια, σημάδια πάντα του άλλου, ετεροπροσδιορίζεται, και πάλι δεν αναπαριστά τίποτε, λάμψεις μόνο, εξ-άρσεις του υποκειμένου, μια κίνηση ρηγματώδης.
Το AllbyMyselfέχει έναν, εξ αρχής, πένθιμο τόνο, που δεν εδράζεται τόσο στη νοσταλγική εκφορά των εικόνων του, όσο σ’ αυτή την αδυναμία της υποκειμενοποίησης που εκθέτει. Αυτή είναι κι η διεργασία του πένθους, η αδυναμία του εγώ και του άλλου, η αορατότητά τους, η αφερέγγυα εσωτερίκευσή τους, πάντα κάτι περισσεύει, πάντα κάτι μένει ανείπωτο, κι αυτό είναι όλο.
Το «AllbyMyself», μια προβολή σειράς φωτογραφιών της Nan Goldin, ανήκει στη συλλογή του ΕΜΣΤ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε για το πρόγραμμα "Face Forward …into my home"του ΕΜΣΤ.